sessiz çığlık

kaç kişiye içimi açtım ki bugüne kadar...
kaçınız bu kızı gerçekten tanıdı ve anladı?
hep gülmeye, hep gülümsemeye çalışan bu kız, kaçınızın omzunda ağladı hıçkıra hıçkıra??
kahkaha dolu kalabalıklarda kaçınız bi bakışta anladı yüzündeki maskeyi?
kaçınız “öfff” dediğinde arkasını dönüp gitmedi yanından?

5, belki 10..du..
çoktu yani...

evet, ben eskiden anlatırdım.
ama anlattıklarımın hepsini birer birer kaybettim...
bazıları benim yüzümden, bazıları onların...

kala kala bir hayat arkadaşım kaldı beni ben gibi “bilen”, ne söylesem, ne yapsam arkasını dönmeyen...

artık anlatmıyorum ben de.. kaldırmıyorum kimseye karşı içimdeki “otokontrol” isimli duvarları... insanlar bana hayalkırıklıkları bırakırken her biri ağzımın fermuarının bir çentiğini kapatarak gittiler..

ama yine de şanslılardanım ben, en azından elde var BİR!

ve uzun süreden sonra yeniden aynı şarkı uğulduyor kulaklarımda...

“Hep yalnızlık var sonunda,
Yalnızlık ömür boyu...”