ben hep insanlardan fazla şey beklerim. benim başkaları için yapacağımı düşündüğüm her şeyi başkaları da benim için yapacakmış gibi düşünürüm. ben birini ne kadar düşünüyosam, o biri de beni o kadar düşünür sanırım. birine ne kadar önem veriyosam, o da bana o kadar önem verir derim. ne fedakarlık yaparsam, karşılığını görürüm diye düşünürüm.
işte benim hayattaki en büyük hayal kırıklıklarım, bu yüksek beklentilerim yüzünden gerçekleşmiştir. herkesi içten, fedakar, göründüğü gibi sanırım ama çoğunlukla hayal kırıklığına uğrarım. ve işin komiği de, her seferinde kalp kırıklarımı binbir güçlükle toplar, eskisi gibi beklentilerime yeniden sarılırım.
beklentilerimden vazgeçebildiğim gün, hayat karşısında tek başına ayakta kalabildiğim gün olacaktır. ama bu kadar da tek başına durmak iyi bişey midir acaba, bir yandan da bunu sorgularım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder