İlk Tanışma

Aslında bebeğimle ilgili pek bişey yazmayacağım demiştim buraya. Sonra bir arkadaşım “kızım niye ki bu tavır, unutacaksın hepsini, onun yerine yaz, hem sen için dökmüş olursun, hem ileride okuduğunda bugünleri hatırlayıp mutlu olursun” dedi. Ben de "zaten kaç kişi var ki burayı okuyan, onlar da kusuruma bakmaz, ben de bebişim ve kendim için bişeyler yapmış olurum" dedim. Bi de insanın anlatmak isteyip de çevresindekileri sıkmamak için anlatamadıkları, başkalarına ilginç gelmeyeceğini düşündüğü için içinde kalanlar, eşini dostunu daha fazla bunaltmamak için söyleyemediği sızlanmaları oluyor. E onlar da var madem, yazalım şekerim dedim kendime…

Alp’le 5 yılı devirmiştik, etraftan gelen baskının haddi hesabı yoktu, ben kariyer merakımdan vazgeçeli yüzyıllar olmuştu, kocamın işleri de sanki biraz yoluna girer gibi olunca, olur mu olmaz mı derken… İlk öğrendiğimde tarih 11 Ekim’di. Aslında herkesin öğrendiğinden nerdeyse 1 hafta erken. Hep Mehtap’ın dürtmesiyle oldu. Eczane testlerinden kesin sonuç alamayınca, bir öğlen işten kaçıp kan testi yaptırmaya gittim. Öğlen ama nasıl bir öğlen, gökten boşanırcasına yağmur yağıyor, gök deli gibi gürlüyor. Sokakta basacak yer kalmamış sudan, bastığın an ayakkabın su içinde. Ama insanın içine bi kurt düşmeye görsün, atladım taksiye, evin yakınındaki polikliniğe gittim. Kanımı verdim, sonucu 3 saate alırsınız dediler. İşyerime döndüğümde sırılsıklamdım. Üstüm kuruydu aslında ama pantolon ve çoraplar ıslak. Normalde geçer kaloriferin önüne biraz kurutur sonra da kendi kendine kurur nasıl olsa derdim. Ama “ya içimde bişey varsa, ya üşürse” fikri dank edince kafaya, bu sefer de eve gidip üstümü değişmek için izin aldım.

Saati gelmişti aslında ama sonucu işyerinde öğrenmek istemedim. Alp şehir dışındaydı, zaten birlikte olamayacaktık, işyerindekilerle de zoraki paylaşmak istemedim durumu, evde kendi başıma olayım dedim. Saat 7 civarı eve geldim. Heyecanımla yarım saat uğraştıktan sonra elim telefona gitti ve polikliniği aradım. Cevap o an olabilecek alternatiflerden hiç biri değildi: Sistemimiz bozuldu, sonuçları göremiyoruz. Nolamazzzzz… Gitgide artan aralarla kaç defa aradım polikliniği bilmiyorum. Nihayet gece dokuz buçuk civarı karşıdaki ses “ istediğiniz bir şey mi?” dedi.  Sana ne kardeşim diyemedim o duygusallıkla ve çekingen bi sesle “evet olabilir” dedim. “O zaman hayırlı olsun” dedi. Bu durumda insanın eli ister istemez karnına gidiyor ve gözyaşlarına hakim olamıyor sanırım...

Dünyam değişti bir anda diyebilirim. Şaşkınlık, tedirginlik, ne yapacağını bilememezlik, deli bir mutluluk...

Sonra müstakbel baba adayına haberi verdim, biraz da ona ağladım, o ağlamadı ama. Başka da kimseye söylemek istemedim, sanırım olaya önce kendimin alışması gerekiyordu. Ertesi gün anneye (telefonda bir nevi mutluluk şokuna girdi), sonraki günler kardeşe (az kalsın komutana yakalanıyodu cep telefonuyla) ve diğer birkaç sevdiğime... 3 aydan önce taşıdığı riskten dolayı söylenmez herkese dediklerinden temkinli davranıyodum ben de ama bi baktım 1 hafta içinde en az 15 kişiye söylemişim. Bir yandan da mutlu oldum, bu kadar yakın gördüğüm kişi varmış, ne şanslıyım diye...